กลิ้งกลางดง

• ต้นกลิ้งกลางดง ไม้เลื้อย มีรากสะสมอาหารเป็นหัวทรงกลมผิวมีทั้งชนิดขรุขระและเรียบ ต้นและกิ่งก้านเลื้อยพันกับสิ่งที่อยู่ใกล้ มีอายุการเจริญเติบโตฤดูกาลเดียว ในช่วงฤดูแล้งความชื้นไม่พอเถาจะแห้งตายเหลือไว้แต่หัวไต้ดิน เมื่อมีความชุ่มชื้นพอในฤดูฝนต้นจะเจริญขึ้นมาใหม่ หัวหรือรากสะสมอาหารนี้หากทำให้เกิดบาดแผลจะมีน้ำยางใสสีแดงไหลซึม การเกาะติดของใบบนกิ่งแบบเรียงสลับ
  
  
  
• ใบกลิ้งกลางดง เป็นใบเดี่ยว ทรงใบรูปไข่แกมหัวใจ ปลายใบแหลมมีติ่งหาง โคนมนกว้างเว้าลึกเป็นติ่งหู ขอบใบและแผ่นใบเป็นคลื่นเล็กน้อย ขนาดประมาณ 9×13 เซนติเมตร ผิวใบด้านใต้มีขนเล็กน้อย
  
  
  
• ดอกกลิ้งกลางดง ออกเป็นช่อ แยกเพศ ช่อดอกตัวผู้ยาวประมาณ 4 – 16 เซนติเมตร กลีบดอกสีส้ม ช่อดอกตัวเมียอัดกันแน่นมากกว่า
  
  
  
• ผลกลิ้งกลางดง เป็นผลสด รูปไข่กลับ
  

• เถา ใช้เถาขับพยาธิ ขับโลหิตระดู กระจายลมที่แน่นในอก
• ใบ บำรุงธาตุ รักษาแผลสด และแผลเรื้อรัง
• ดอก แก้โรคผิวหนังผื่นคัน ช่วยย่อยอาหาร
• ราก บำรุงเส้นประสาท
• หัวใต้ดิน ดองเหล้ากินบำรุงกำลังขับเสมหะ บำรุงกำหนัด หรือตากแห้ง บด ปั้นเป็นลูกกลอนกินเป็นยาอายุวัฒนะ ช่วยเจริญอาหาร ขับลม รักษาโรคมะเร็งต่างๆ โรคเบาหวาน โรคโลหิตจาง โรคปวดศีรษะ
  แก้ฝีกาฬที่มีพิษร้าย
  ฝนกับน้ำซาวข้าวและเพชรหึงกินและทาแก้ฝีหัวเดียว แก้พิษร้อน แก้ปวดเมื่อยตามข้อตามร่างกาย